W LONDYNIE NA DŁUŻEJ NIESTETY

Lądujemy dokładnie na godzinę przed wylotem samolotu, którym już nie polecę. Docieram do Service Desk’u. Mężczyzna za kontuarem przez około 10 minut stara się zrozumieć, dlaczego zawracam mu głowę. Zaczyna pytać skąd, dokąd, co chwila spogląda na zegarek, który pokazuje mu, że na 45 minut przez startem samolotu ja stoję przed nim zawracając mu głowę, bo nikt nie był w stanie dostarczyć mnie do drugiej maszyny.

W czasie jego „dogłębnych” zapewne analiz myślowych dzwonię do Jeff'a, z którym miałem lecieć z Londynu. Też nie potrafi zrozumieć dlaczego tak się stało. Mieliśmy genialny plan, który „padł na pysk”, bo na Heathrow nie potrafią przewieźć pasażera z terminalu 3 na 5 w 60 minut. Nieważne, on leci, a ja zostaję.

Po około pół godzinie otrzymuję nowy bilet na jutrzejszy lot o 0745 do Vegas przez ... Chicago. Oprócz tego zestaw voucherów na autobus do hotelu i z powrotem, na kolację i na śniadanie plus zestaw kosmetyczny: żele, szczotka i pasta do zębów, biała koszulka w rozmiarze XL. W czasie rozmowy telefonicznej Jeff sugeruje żebym nalegał na dobry hotel, a nie jakiś co ma "express" w nazwie. Moje stanowcze żądanie zostaje spełnione - noc spędzę w Hiltonie, co jest mimo wszystko mniej niż marną pociechą.

W hotelu okazuje się, że voucher na śniadanie mogę w buty włożyć, bo serwują od 06:00, a ja muszę być już wtedy na lotnisku. Moje narzekania na British Airways skutkują o tyle, że dostaję kolejny voucher, tym razem na alkoholowego drinka. Wkrótce potem barman nalewa mi do pełna nie lampkę, ale dużą „lampę” wina. Coś jest jednak w barmanach, z jakichś przyczyn nie musi się dopytywać co się stało. Po prostu widzi, że kicha jest i leje do pełna.

Zamawiam budzenie o bardzo nieprzyjaznej 04:30 i idę spać.

Komentarze (0)