WODOSPADY

Celem dnia dzisiejszego jest jedna z krótszych tras pieszych - razem z Karoliną wybieramy taką z wodnym młynem i wodospadem, o długości 3,1 km i średnim stopniu trudności. Do miejsca w którym miała zaczynać się trasa musimy dojechać około 30 kilometrów. Wyruszamy nieśpiesznie około 11:30, po dość długim "portowym" spacerze w czasie którego Karolina analizuje morską faunę i florę, identyfikując kilka gatunków ryb, meduzy i rozgwiazdę. Obserwowanie rybaków przygotowujących się do wypłynięcia na połów też jej się bardzo podoba. Na koniec tej sesji wizyta w tutejszym barze i herbata, nazwana już przez nas „portową”.

Kierujemy się na Nordeste, a gdzieś w połowie drogi ma być strumień Ribeira, gdzieś pomiędzy Povoacao i Agua Retorta, i zarazem początek trasy. Żeby nie tracić czasu pytam się portugalskiego rolnika o podpowiedź w temacie lokalizacji początku drogi. Okazuje się, że jesteśmy bardzo blisko i po kilkunastu minutach ochoczo maszerujemy. Po jakimś kilometrze stwierdzam brak strumienia wzdłuż którego mieliśmy iść więc krótka decyzja o powrocie do samochodu. Morale młodszej połowy drużyny drastycznie spadło, a ja odłożyłem ulotkę z trasą i sprawdzam tym razem w przewodniku, gdzie jest inna, najbliższa, koniecznie z wodospadami. Jest na szczęście, do osiągnięcia jeszcze dzisiaj. Ruszamy dalej, byle do Nordeste, gdzie zaczyna się niedawno zbudowana droga tzw. szybkiego ruchu. Generalnie oznacza to, że nie wije się serpentynami w malowniczej scenerii tylko jest dużo szybsza i momentami ma 2 pasy w jednym kierunku. Zanim docieramy do Nordeste, przystajemy w kilku punktach widokowych skąd rozpościerają się niesamowite panoramy.

Za radą autorów przewodnika zbaczamy nieco z drogi żeby obejrzeć latarnię Ponto de Arnel i mikroskopijny port położony poniżej. Kiedy dojeżdżamy na miejsce, widzimy znak ostrzegawczy o treści mniej więcej "hard road - walking recommended" czyli mniej więcej "weź chłopie zastanów się zanim tu wjedziesz swoim samochodem". Kłopot w tym jednak, że nie było żadnego parkingu gdzie mógłbym zostawić pojazd więc powoli wjeżdżam na betonową drogę wąską na jeden samochód. Chwilę potem widzę znak informujący o nachyleniu 35% co już śmieszne nie jest. Przydaje się automatyczna przekładnia biegów. Na wysokości latarni - po przejechaniu około 400 metrów - zostawiam samochód decydując się na zejście do portu pieszo, około 200 metrów, z podobnym nachyleniem drogi co wcześniej. Karolina dość ochoczo mi towarzyszy, nie myśląc chyba jeszcze, że czeka nas powrotny marsz pod górę. Port trudno zasadniczo nazwać portem - nie ma nawet możliwości przycumowania jednego kutra przy nabrzeżu - wszystkie 3 jednostki rybackie są wciągane na skalisty skrawek płaskiego nabrzeża za pomocą stalowej liny. Na nabrzeżu o powierzchni max 50 metrów kwadratowych, grupa może 20 Holendrów stoi i obserwuje wodę pod nimi. W niej około 50 letni krewki mężczyzna (chciał popisać się przed resztą grupy?) usiłuje wyjść na brzeg po pochylni do wciągania kutrów, ale przy każdej próbie ocean coraz bardziej odciąga go od brzegu. Przez moment jest to widok nawet interesujący, jednak po kilku minutach i kilku nieudanych próbach, gość ewidentnie opada z sił i potrzebuje pomocy. Udziela jej jeden z rybaków, a "bohater" z trudem łapie oddech, powoli zdając sobie sprawę z tego, że mogło się to „rumakowanie” kiepsko skończyć. Wracamy z Karoliną mozolnie pod górę, co kilka metrów łapiąc oddech. Mina Karoliny mówi wszystko, jednak pytam: "jakbyś wiedziała, to przyjechałabyś tutaj"? Pada odpowiedź, której stanowczości się nie spodziewam w obecnej sytuacji, bo obydwoje jesteśmy solidnie zmęczeni. "Oczywiście" - odpowiada i rusza dalej.

Zdjęcia (10)

Komentarze (0)