PICO

Dzisiaj jest dzień zwiedzania kolejnej, trzeciej już wyspy - Pico. Punktualnie o 10:45 prom odbija od brzegu w Horta na wyspie Faial. Po pół godzinie i przepłyniętych 8-miu milach rejsu i docieramy do Madaleny, na miejscu witani przez kolejnego taksówkarza-przewodnika, Gonzalo.

Gonzalo wie mnóstwo o wyspie co powoduje, że mówi przez większość podróży. Na początku obserwujemy starsze i zupełnie nowe domy zbudowane z wulkanicznych skał i ozdobionych kolorowymi okiennicami – tradycyjne barwy to czerwień, zieleń i pomarańcza. Naprawdę oryginalnie to wygląda. Po 10 km zatrzymujemy się w Cachorro, w miejscu potocznie zwanym „mały pies”. To ciekawe punkt widokowy zbudowany na wulkaniczno-skalistym nabrzeży, które przybrało niesamowite kształty. Niedługo potem odwiedzamy muzeum produkcji lokalnego wina oraz destylarnię brandy. Gonzalo dokładnie opisuje cały proces produkcji i w sumie jest dumny, że stąd pochodzi, a stąd pochodzi większość azorskich win. Ma gość rację – przez 2 dni pobytu w Horta raczyłem się trunkiem o nazwie Terra Lava, oferowanym w butelkach o pojemności 0,375. Pojemmność jak dla mnie - w sam raz:)

Kolejny przystanek mamy w Sao Roque do Pico gdzie zlokalizowana jest nieczynna fabryka wielorybnicza (niestety zamknięta) oraz pomnik wielorybnika. W portowym barze zatrzymujemy się na kawę i sok. Wtedy też po raz pierwszy w dniu dzisiejszym zaczyna lać. Pogoda od rana była średnia, ale liczyłem, że zobaczymy górę Pico. Teraz te szanse zmalały drastycznie bo wraz z opadami jeszcze bardziej obniżył się pułap chmur. Gdy kończy się kawa i ulewa, kontynuujemy zwiedzanie, a Gonzalo kieruje się w głąb wyspy. Mamy trochę szczęścia, bo chmury na chwilę odsłaniają największe jezioro na Pico – Lagoa do Capitao. Rozmiarami jednak jest … nieduże. Karolinie bardzo się podoba to miejsce – bo nie wiadomo skąd pojawia się … kaczka. Nie jest to normalne na wysokości 1100 m npm w okolicy gdzie nikt nie mieszka. Przy okazji nasz przewodnik dodaje ciekawą rzecz – krowy na Pico są na pastwiskach przez cały czas. Tylko w zależności od pory roku zmienia się wysokość na jakiej szczypią trawę itd.

Kiedy Karolinie udaje się sfotografować kaczkę, kontynuujemy podróż. Zgodnie z przewidywaniami wjeżdżamy w strefę chmur i najwyższego szczytu Portugalii nie sposób zobaczyć. Trudno się mówi – jedziemy dalej. Odbijamy na południe. W miejscowości Lajes do Pico spędzamy prawie godzinę w muzeum wielorybnictwa. To w tym mieście, po raz pierwszy wprowadzono rejsy na obserwację wielorybów po tym, jak zakazano połowu tych ssaków. Muzeum jest bardzo interesujące, a my podziwiamy, po raz kolejny, „scrimshaw” czyli sztukę wykonywania różnych rysunków i rzeźb w kościach i zębach wielorybów (materiał pochodzi z okresu przez zakazem).

Wychodzimy z muzeum. Rozpadało się na dobre. Prędkością patrolową kierujemy się do Madaleny. Mija czwarta godzina objazdu i jesteśmy trochę zmęczeni. Zjeżdżamy jeszcze do „działek” z winoroślami w miejscowości Criacao Velha. Miejsce to, mimo, ze jest w posiadaniu prywatnych właścicieli, podlega programowi ochrony Unesco. Z tymi winoroślami to naprawdę ciekawa sprawa – otoczenie roślin skałami wulkanicznymi powoduje, że po nagromadzeniu ciepła w ciągu dnia, oddają je w nocy winoroślom. Dlatego takiego kawałka działki nie można ot tak byle jak sobie ogrodzić kamieniami.

Po 16 docieramy do Madaleny i żegnamy Gonzalo. W czasie obiadu dzwonię do biura podróży w Vila Franca, żeby sprawdzić czy można zmienić bilety lotnicze z piątku wieczór na dzisiaj. Okazuje się, że można, ale musimy wrócić punktualnie promem na Faial, spakować się w ciągu kilku minut i dotrzeć na lotnisko w czasie kolejnych kilkunastu. W sumie w 2 dni zwiedziliśmy obydwie wyspy, to dlaczego nie spędzić 1 dzień dłużej na Sao Miguel? A tak w ogóle, to opcja zwiedzania wysp z taxi-przewodnikiem okazała się strzałem w 10-tkę.

Zdjęcia (29)

Komentarze (0)