DALTO DO PREGO, ERMIDA DE NOSSA SENHORA DAS VITORIAS, POVOACAO

Po porannym sprawdzeniu spotazores.com stało się jasne, że z planowanego objazdu po punktach widokowych zachodniej części wyspy, nic nie wyjdzie. Wyższe partie ukryte są w chmurach, a prognozy na kolejne dni też nie są optymistyczne. Decydujemy więc podjąć 2-gą próbę dotarcia do wodospadu Salto do Prego tyle tylko, że od północnej strony, idąc pieszym szlakiem nr 11: poziom trudności – średni, dystans – 3,1 km. Szlak ten różnił się od poprzedniej 9-tki tym, że tutaj mamy iść „tam i z powrotem” co … podwaja dystans do przebycia.

Na początku idzie się łatwo i przyjemnie. Po około 800 metrach docieramy do opuszczonego młyna wodnego. Potem wchodzimy już w gęsty las, powietrze gęstnieje od wilgoci, a nasze koszulki są wilgotne po kilkunastu minutach. Po niedawnych deszczach szlak jest mokry, miejscami jest sporo błota, generalnie naprawdę bardzo wyzwaniowo. Przez połowę dystansu idziemy wzdłuż strumienia Ribeira do Faial da Terra, kilkakrotnie przecinając go po drewnianych mostkach. Po prawie półtorej godzinie (czas wg ulotki to godzina) docieramy w końcu do wodospadu, mając za sobą trudniejsze chwile zwątpienia czy w ogóle znajdziemy to miejsce. Pod wodospadem spotykamy jakieś 30 osób odpoczywających i jedzących, kilka osób nawet kąpie się w chłodnej wodzie. W oczach Karoliny widzę, że myśli o całej tej trudnej trasie jaką musimy przebyć raz jeszcze w drodze powrotnej. Pijemy wodę, przegryzamy batonem proteinowym i po 20 minutach ruszamy. Morale dość niskie więc wymyślam zakład ("ile jest mostków na trasie"), a zwycięzca ma zamówić obiad. Nieco nowych sił wstępuje w Karolinę i mimo momentów zwątpienia w wygraną, ostatecznie gdzieś w połowie trasy okazuje się, że przegrałem. Karolina, z kilkoma postojami co prawda, ale samodzielnie pokonuje wszystkie przeszkody (gdy szliśmy do wodospadu czasami jej pomagałem) ciesząc się na obiado-kolację. Jej radość oznacza ni mniej ni więcej tylko zamówienie porcji naleśników w sosie pomarańczowym i z pomarańczami zamiast … innych pozycji z menu. Mnie głównie chodzi o to, żebym nie musiał testować swoich mięśni niosąc nie taką lekką dziewczynę po tak trudnym terenie przez 3 kilometry. Ostatecznie, po 3-ch godzinach docieramy do samochodu. Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek wcześniej widok wynajmowanej Fiesty sprawił nam większą radość.

Wracając do Vila Franca zatrzymujemy się w portowym barze w Povoacao, gdzie pijemy, a Karolina konsumuje sorbet malinowy. Na parkingu jest zaledwie kilka samochodów i kilku turystów kręcących się przy marinie. Jeden z pracowników mówi, że jeszcze 6-8 lat temu o tej porze nie było miejsca żeby zaparkować rowerem, a co dopiero większym pojazdem. Szkoda, bo to kolejne urokliwe miejsce, tak różne od dużych miast.

Po przejechaniu przez Furnas parkujemy nad jeziorem Lagoa das Furnas żeby z bliska obejrzeć ciemnoszarą kaplicę Ermida de Nossa Senhora das Vitorias zbudowaną w 1844 roku. Nie jest to jakiś długi spacer, może jakieś 200 metrów. Na żadne ekstremalne wyczyny nie mamy już siły.

Kiedy dojeżdżamy do Vila Franca, na jednym ze zjazdów natrafiamy na … krowy, które miały transfer między pastwiskami. Niecodzienny widok.

Wieczorem stać nas już tylko na obiad (z naleśników nic nie wyszło – lokal zarezerwowany dla jakichś VIP-ów w związku z Red Bull Cliff Diving), kąpiel w hotelowym basenie i spacer po porcie o zmroku. Naleśniki będą jutro.

Zdjęcia (39)

Komentarze (0)